Ria Keijzer: ‘Ik ben een geboren herbergier’

Amstelveen – Ria Keijzer-Meeuwse heeft zaterdag 27 oktober na ruim vijf jaar afscheid genomen als pastoraal medewerker en opbouwwerker van de Amstelveense Kruiskerk. ‘Er is veel tot stand gekomen. Ik kijk daar met voldoening op terug. Er is meer verbinding tussen ouderen ontstaan en we zijn sterker verbonden geraakt met de buurt.’

Zaterdag bleek maar weer eens hoe geliefd Ria was bij de gemeenteleden en anderen die met de Kruiskerk zijn verbonden. Het was druk. Ze kreeg een mooi afscheidscadeau. Twee dikke boeken met prachtige brieven vertellen het verhaal hoe mensen ervan genoten hebben dat er nieuw ouderenwerk ontstond. Ook had ze zelf voor iedereen nog een verrassing in petto: een fotokaart met een tekst van Toon Hermans. Verder lagen er bij haar afscheid tien ordners met programma’s en foto’s van de projecten. ‘Ik heb dit soort werk 38 jaar gedaan en vind afscheid nemen altijd ingewikkeld. Een feest is altijd leuk, ook nu, maar dank en erkenning ontvangen is een kunst! Het afscheid komt en dat moet ik accepteren. Iemand zei: ‘Ria, je hebt het gewoon goed gedaan, je wordt gewaardeerd. Probeer dat maar eens gewoon te ontvangen.’

Onder de inspirerende leiding van Ria kwamen veel nieuwe initiatieven van de grond: Open Huis, Levensverhaal, mooie evenementen rondom de Feesten, cultuur- en natuurdagen, lezingen op locatie en Sing Inn’s. Ook nam ze samen met Stadsdorp Elsrijk het initiatief tot het platform ‘Goede Buren’, een verband met het zorgcentrum, het apostolisch genootschap, de wijkcoach en de Kruiskerk. Ze was er jarenlang secretaris van.

Herbergier
Ria was zich heel erg bewust dat de Kruiskerk ook echt een ‘Herberg’ moest zijn voor mensen uit de buurt. ‘Ik ben een geboren herbergier. Als er één rol die bij me past dan is dat het: het organiseren, zorgen voor plekken van verdieping, maar tegelijkertijd zorgen dat het gezellig is en dat het er leuk uitziet. Ik kan volgens anderen de lichtvoetigheid combineren met ernst en degelijkheid. En tussen alle activiteiten door wil ik altijd graag weten wat er met mensen aan de hand is, wie ze zijn, wat hen inspireert’’

Het gevaar bij kerkenwerk is volgens Ria dat er in gesloten groepen wordt gedacht. ‘Je bent lid van die groep of je neemt deel aan die kring. Ik heb bewust geprobeerd om bij alle activiteiten een open vorm te behouden. Een vast stramien: eerst een half uurtje ontmoeting, vervolgens een programma en ten slotte nog een nazit.  Wie het verenigingsgevoel zoekt komt elke keer. Als je af en toe komt is dat ook goed. Het open huis op dinsdagmorgen begon met een stamtafel, waar het nieuws van de dag of een voorbedacht thema werd besproken. Dat is door het groeiend aantal deelnemers steeds meer opgeschoven naar thematische bijeenkomsten.’

Het concept werkte. Ria: ‘Gemiddeld komen er zo’n 20 tot 35 mensen naar activiteiten als de Sing Inn, het maandelijkse open huis, de cultuurdagen of een lezing. Met name lezingen over religieuze kunst, het verleden, de natuur, kerkelijke thema’s en het omgaan met ouder worden trok veel mensen.’

Levensverhaal
Ria putte veel inspiratie uit de bijeenkomsten waar ouderen hun levensverhaal mochten vertellen. ‘Het ging bijvoorbeeld om vragen als: Hoe is het om oud te worden? Hoe kijk je terug? Ben je ook in het reine gekomen met wat er niet goed is gegaan? Daar heb ik heel erg van genoten. Ik gaf de deelnemers soms huiswerk mee en vroeg ze bijvoorbeeld om voorwerpen mee te nemen, aan de hand waarvan ze hun verhaal konden vertellen. Dat werkte heel goed. Mensen die van nature zeiden dat ze niet zo’n prater waren, kwamen aan de hand van foto’s of spullen helemaal los. Zonder uitzondering was elke editie een feest van herkenning.’

Ria hoort de deelnemers graag vertellen over hun oude beroep, hun talent of iets waar ze heel veel van afweten. ‘Dan komt opeens de bioloog in iemand naar voren, of de fotograaf, of de theoloog, of de geschiedeniskenner. Zij gingen meer en meer hun bijdrage leveren aan de programma’s. ‘Ik ben blij dat ik ouderen heb ontmoet die levenszin hebben getoond. Echt waar, daardoor ben ik zelf ook minder bezorgd om oud te worden.’

Gemeenschap
‘Ik vergelijk het kerkelijk opbouwwerk als ik lesgeef met een wiel’, zegt Ria. ‘Met in het midden degenen in de kerk die activiteiten aanbieden. Wat gebeurt loopt dan allemaal vanuit het centrum (de as) via de spaken naar de deelnemers. Maar uiteindelijk gaat het bij gemeenteopbouw om de verbinding tussen deelnemers aan de rand van het wiel. Als je daar beweging in krijgt, zie je groei en gemeenschapsvorming. Daar zit de oogst van opbouwwerk, dat ouderen elkaar ontmoeten, banden aangaan, hun geloof verdiepen, uit hun eenzaamheid komen, partnerschap en een veilig huis ervaren. Een opbouwwerker reikt de vormen en legt de basis waardoor dit gebeuren kan. Natuurlijk ben ik daar als persoon ook belangrijk in, zeker als pastor, maar de oogst is er als mensen elkaar leren vinden en waarderen. Zo ook zichzelf.’

‘Ook in mijn werk bij de Kruiskerk heb ik weer ervaren wat voor inspiratie er van mensen uitgaat. Maar ook zag ik  wat een kracht er uit gaat van geloven. Zoals verwoord door Sytze de Vries in een liedregel, en soms aangehaald in moeilijk situaties: ‘Al is mijn stem gebroken, mijn adem zonder kracht, het lied op and’re lippen draagt mij dan door de nacht.’

Niet met pensioen
Wat nu? ‘Ik hoorde al zeggen: Ria gaat met pension. En dat dacht ik zelf ook toen er twee jaar geleden werd besloten tot verlenging met nog eens twee jaar. Gewoon stoppen, en dingen gaan ondernemen met Wim. Toen dat moment dit jaar naderde, voelde dat toch niet lekker. Eén van mijn kinderen vroeg: ‘Maar van wie moet je nou eigenlijk stoppen?’ Mijn Wim van 70 gaf ook aan dat hij nog volop genoot van zijn koren- en muziekwerk: ‘Ria, er zit nog heel veel in je en je doet het zo van harte en met plezier.’ Dat voelde als een bevrijding: ik mag nog voluit verder. Die avond heb ik een aantal glazen wijn gedronken. Van vreugde. Ik wist: ik ben klaar in Amstelveen, maar ik hoef niet met pensioen, Sindsdien heb ik het veel gezelliger met mezelf”

Ria had het fijn in Amstelveen. ‘We zijn een prachtig team geweest. Mirjam, Sieb en ik. En…. herbergieren is het mooiste wat er is!’

Dick Aanen, november 2018